วิมลวรรณ รุ่งทองใบสุรีย์
วิมลวรรณ หรือใหญ่ หรือ วิ ตามชื่อที่เพื่อน ๆ เรียก ขณะเสียชีวิตเธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะพยาบาลศาสตร์ โรงเรียนพยาบาลรามาธิบดี เป็นลูกสาวคนโตของครอบครัวใหญ่ อายุ 20 ปี วันที่ 6 ตุลาคม 2519 วิมลวรรณถูกยิงในแม่น้ำเจ้าพระยาขณะพยายามว่ายน้ำออกจากธรรมศาสตร์
ผู้เล่า ทัศนีย์ ศรีจันทร์ เพื่อนสนิท
วิมลวรรณเป็นคนจากอำเภอแม่กลาง จังหวัดสมุทรสงคราม เป็นคนมีความตั้งใจและขยันเรียน เธอมักบอกกับเพื่อนว่า เธอเป็นพี่คนโตของบ้าน ต้องการเรียนให้เก่งจะได้กลับไปทำงาน ๆ ดี ช่วยเหลือครอบครัวดูแลน้อง ๆ ที่มีอีกหลายคน
“เราจะเห็นเขาตั้งใจ ขยันเข้าห้องเรียนประจำ ไม่เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนเรียนหนังสือเก่งเท่านั้น ถ้าเพื่อนๆ มีอะไรเขาก็จะช่วยเหลือเพื่อนๆ ด้วย ทีนี้พวกเรา เรียนหนังสือไป ทำกิจกรรมไป บางครั้งการเรียนก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ วิมลวรรณจะเป็นติวเตอร์ให้กับเรา” คุณทัศนีย์กล่าว
“สิ่งที่ประทับใจ คือความมีน้ำใจ ความเอื้อเฟื้อ อย่างตัวพี่เองนะ พี่เป็นคนที่กลัวผีมาก แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งพี่ต้องไปในที่ที่ค่อนข้างน่ากลัว เขาถอดสร้อยให้พี่ บอกว่า ให้เธอยืมไปก่อนนะคืนนี้ พระจะคุ้มครอง เพราะฉะนั้นอะไรเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยละเลยเพื่อนๆ”
“มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราไปชุมนุมที่ธรรมศาสตร์กลับมาเกือบตีหนึ่ง ก่อนเที่ยงคืนเพราะที่หอปิดเที่ยงคืน เขายังดูหนังสืออยู่ พอเขาได้ยินเสียงพวกเราขึ้นลิฟต์มา เพราะเราพักอยู่หอพักชั้นเก้า ห้องเขาจะอยู่หน้าลิฟต์ เขารีบเปิดประตูเรียกเลย พวกเธออย่าเพิ่งเข้าห้องสิ มาหาเราก่อน เราถามว่ามีอะไรเหรอ เขาบอกว่า เราอ่านหนังสือแล้วพรุ่งนี้จะสอบ นี่ๆ ประเด็นนี้พวกเธอควรจำไว้นะ เขาเรียนเก่ง แต่เขาไม่หวงวิชา”
ส่วนใหญ่วิมลวรรณจะอ่านหนังสือ ดูหนังสือ ยกเว้นในกรณีที่นักศึกษามีกิจกรรมสำคัญ เธอก็จะอาสาเข้ามาช่วย แล้วทั้งการชุมนุมที่ธรรมศาสตร์ก่อนวันที่ 6 ตุลาคมด้วย วิมลวรรณและเพื่อนทำหน้าที่หน่วยพยาบาลเพื่อมวลชน ที่อยู่ในความรับผิดชอบของนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยมหิดลเป็นหลัก ตั้งแต่คืนวันที่ 5 ตุลาคม วิมลวรรณได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบหน่วยปฐมพยาบาลบริเวณใต้ตึกเศรษฐศาสตร์ซึ่งอยู่ติดริมน้ำ
คุณทัศนีย์เล่าว่าเวลาประมาณเช้ามืดของวันที่ 6 ตุลาคม เสียงปืนดังขึ้นตลอด พวกเขารู้ว่าคงไม่ปลอดภัยแล้ว และต้องหนีลงน้ำ โดยมีเพื่อนที่เป็นการ์ดจากรามคำแห่งที่ช่วยเหลือพวกเธอให้หนีลงไปทีละคน
“วิมลวรรณเขาบอกว่า เขาเป็นคนแม่กลอง ชีวิตผูกพันอยู่กับน้ำมาตลอด อาบน้ำก็อาบในแม่น้ำแม่กลอง ว่ายน้ำได้ ไม่ต้องห่วง แม่น้ำเจ้าพระยา เขาดูแลตัวเองได้ เขาก็เลยลงไปก่อน พวกเราก็เดินตาม ในระหว่างที่กำลังเดินเลาะกำแพงของธรรมศาสตร์ มีเสียงตำรวจน้ำตะโกนบอกว่า นักศึกษาธรรมศาสตร์ที่หนีออกนั้นให้กลับขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะยิง พวกเรากลัวกันมาก มีเพื่อนนักศึกษาชายถอดเสื้อ บอกไปว่า พวกเรายอมแพ้แล้วนะ ไม่ทันขาดคำ แป๊บเดียวเสียงปืนดังมาหนึ่งนัด มีเสียงตะโกนว่ามีคนถูกยิง” คุณทัศนีย์เล่า
จากนั้น พี่ถูกนำไปขังรวมกันกับเพื่อนๆ อีกประมาณสามพันคนที่บางเขน แล้วก็ได้ข่าวตรงนั้นเองว่า เพื่อนที่ถูกยิงนั้นคือวิมลวรรณซึ่งไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาลศิริราช หลังจากที่พวกเรากลับเข้ามาเรียนหนังสือแล้ว สิ่งหนึ่งที่พวกเราไม่เคยลืมกันเลยคือการเยี่ยมเยียนครอบครัวเพื่อนๆ ที่สูญเสียไป เพราะช่วงนั้นเรามีเพื่อนๆ ส่วนหนึ่งเข้าป่า ดังนั้นเราจะมีครอบครัวของเพื่อนๆ ที่เราจะไปหากัน เช่นไปเยี่ยมพ่อแม่เขาบ้าง ยังเคยไปขุดลอกท้องร่องที่บ้าน เพราะบ้านวิมลวรรณเป็นสวนมะพร้าว เราก็ทำอย่างไรก็ได้ให้แม่เขารู้สึกดีเพราะว่า เขาสูญเสียลูกไป
สิ่งแรกที่เราสัมผัสได้ก็คือ เขาเสียใจมาก โดยเฉพาะคุณแม่ คุณแม่ทองคำบอกว่า นี่คือความหวังของฉัน ลูกคนนี้เป็นลูกที่ฉันหวังเขามากแล้วก็เขาไปก่อนใครๆ ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเหลือ
“เข้าใจว่าเขาก็คงเป็นพยาบาล ถ้าไม่เป็นอาจารย์พยาบาลก็คงเป็นพยาบาลที่ทำงานอย่างเต็มที่ เขาก็คงเกษียณอายุราชการปีนี้ เชื่อว่าเขาคงเป็นพยาบาลที่ดี หรือไม่ก็จะเป็นอาจารย์พยาบาลที่สามารถสอนลูกศิษย์ให้เป็นคนดีต่อไปได้ และที่สำคัญยิ่งเขาคงเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ เหมือนที่แม่เขาคาดหวัง”
วันที่สัมภาษณ์ 14 กันยายน 2559
สถานที่สัมภาษณ์ ร้านอาหาร Too Fast To Sleep กรุงเทพฯ